دوباره من

امروز حقیقت جدیدیو فهمیدم، این بشر خیلی قشنگه، خیلی سافته، ولی من براش تووماچ ام.

کاری ام از دستم برنمیاد، شخصیت منه، عوضش که نمیتونم بکنم، من همچه آدمی ام، اونوهم خیلی دوستش دارم، اما کارِ درست رو واضحتر میبینم، و اونم اینه که قلبمو بزارم توی صندوقچه که تکون نخوره و نره خودشو براش ابراز کنه.

اینی که الان هستیم خوبه، و من خودم باید با این حقیقتِ دلتنگ شدن و اینا کنار بیام، چون خودم خواستم، البته میتونم بی تعارف هم باشم باهاش و این خوبه، اینکه بهم اجازه میده خوبه.

ولی هِی، پی.اس، دوستت دارم.